ავტორი დოდო მური
(ქალბატონი დოდო, ჩვენი მუდმივი ავტორია, ისევე როგორც თქვენი მონა-მორჩილი)
თბილისში, სეზონზე ორი მოდის კვირეულის ჩატარების შესახებ ბევრი დაიწერა და ითქვა … ასევე ბევრი ითქვა ამ ორი მოდის კივრეულს შორის კონკურენციისა და დიზაინერებთან შეთანხმება - გარიგებების წარმოების შესახებ … ანუ, თუ ერთ ფეშენ ვიკის მონაწილე ხარ, მაშინ მოდის კვირეულის ორგანიზატორები ყველანაირად ცდილობენ მხოლოდ მათი “მონაპოვარი” იყო, და მეორეზე “ფრონტ როუზე” წინ არ გახვიდე … თუმცა, კონკურენციის პოზიტიური შედეგები ჯერ არ ჩანს … არც ერთი მოდის კვირეული ხარისხობრივად წინ არ წასულა … მიუხედავად ყველაფრისა, დასაწყისშივე გადავუხდი მადლობას ორივე მოდის კვირეულის ორგანიზატორებს, სულ არარაობას, ის მაინც გავიგეთ რომ საქართველოში არის უკვე აღმოჩენილი, რამდენინე პერსპექტიული ნიჭიიერი ახალგაზრდა დიზაინერი. იმის საშუელბაც მოგვეცა რომ გარდა იმ რამდენიმე, უკვე შემდგარი, მოდის კვირეულის გარეშეც რომ ვიცოდით მათი არსებობის შესახებ და მათი ნამუშევრებიც უკვე დიდი ხანია მოგვწონდა, ახალი დიზაინერების კოლექციებიც ვნახოთ ხოლმე თუ გაგვიმართლებს და მოსაწვევს მივიღებთ მათ შოუებზე …
სანამ ყოველ სეზონზე ორ - ორი მოდის კვირეულის კრიტიკას შევუდგებოდი, დავფიქრდი საერთოდ რატომ ტარდება მოდის კვირეულები მსოვფლიოში, და უფრო ლოკალურად - საქართველოში … ლოგიკურია, რომ მოდის კვირეულის არსებობას, გარდა მაყურებლებისადმი მინიჭებული ესთეტიური სიამოვნებისა, მოდის ტენდენციების გაცნობისა და ცალკეული დიზაინერების შოუებით აღფრთოვანებისა, აქვს პრაქტიკული, კომერციული მნიშვნელობა … მოდის კვირეუებზე როგორც წესი ეპატიჯებიან ეგრეთ წოდებულ ბაიერებს, ანუ ადამიანებს რომლებიც ცალკეულ კოლექციებს სხვადასხვა მაღაზიებისა და შოურუმებისთვის ყიდულობენ. აგრეთვე არიან მოდის კრიტიკოსები, სხვადასხვა მოდური ჟურნალების წარმომადგენლები, რომელთა აზრს კოლექციის შესახებ შემდეგ უკვე კოლექციის წარმატება ან ჩავარდა მოსდევს …
თბილისში კი, ისევე როგორც ბევრი სხვა მოვლენა, მოდის კვირეულიც სპეციფიური დანიშნულების მქონეა … აქ ვეცნობით ქართველი დიზაინერების ნამუშევრებს, ტენდენციების კი რა მოგახსენოთ. ტენდენციები ჯერ ჯერობით არა აქ, არამედ თბილისიდან ცოტა მოშორებულ ქალაქებში ყალიბდება; კოლექციებიც ხშირ შემთხვევაში იგივეა რაც იმ, შორეულ ქალაქებსა და ქვეყნებში, ოღონდ ორ კვირაში შეკერილი, “ფაქტურა - სტროჩკა” არეული და არათანამიმდევრული … მოდის კვირეულებს კი, ძირითადათ ქართული ბომონდის (ამდაგვარი მოვლენა თბილისში არსებობს), “შინშილებისა” და “სობოლების” გამომზეურების კიდევ ერთი შანსია …სტილის რა მოგახსენოთ, როცა ის ხალხი რომელიც ამ მოდის კვირეულების პუბლიკას წარმოადგენს ძირითადათ ერთნაირი მაკიაჟით, ერთნაირი ვარცხნილობებითა და ერთი სტილის ბეწვეულით იწონებს თავს … თუმცა ესეც ერთგვარი სახეობის მოდაა … ბეწვულით მეთქი იმიტომ ვწერ რომ, მათ ჩაცმულობაში ბეწვეულის სიუხვის გამო რთულია რაიმე სხვა დეტალის შენიშვნა …
თბილისურ მოდის კვირეულებს, აუცილებლად ვი აი პი, “პირველი სასმელი უფასოა” წვეულებები ახლავს ხოლმე თან, რის შედეგადაც თბილისის ახალგაზრდა თაობაც ძალაუნებურად ერთვება მოდის კვირეულში … და მოდელები რა თქმა უნდა მათი თანმხლები დიდი შავი მანქანების მფლობელ მეგობრებთან ერთად … მოკლედ, ამ მრავალფეროვან მოვლენებსა და პუბლიკას, შეიძლება სახალისო ელფერიც კი აქვს თბილისის ერთფეროვანი დღეების ფონზე, თუმცა მოდის კვირეულის დანიშნულება სადღაც ამ ღონისძიებებსა და პუბლიკას შორის იკარგება … ვინ არიან ის ბაიერები რომლებიც ქართველი დიზაინერების მიერ შექმნილ კოლექციებს ყიდულობენ? ან კრიტიკოსები რომლებიც აფასებენ და “სიტყვას აწევენ” იგივე ქართველ დიზაინერებს … რა კრიტერიუმებით ირჩევა კოლექციები კვირეულისთვის? რატომ არ არის კონტროლი კოლექციის შესრულების ხარისხზე და რატომ ვერ გვაცილებენ თავიდან პლაგიატს?
ამდენი შეკითხვების ფონზე, იმ აზრამდე მივდივარ რომ მოდის კვირეული თბილისში, ისევე როგორც ბევრი სხვა რამ, სპონტანურად, დაუგეგმავად, და ალბათ ამიტომაც, ცალ ცალკე ერთმანეთისაგან დამოუკიდებლად შეიქმნა … რის შედეგადაც, იმის ნაცვლად რომ მოდის კვირეული ხარისხიანი კოლექციების და კრეატიული იდეების პუბლიკამდე მიტანის საშუალება და დიზაინერებისთვის კომერციული წარმატების საფუძველი ყოფილიყო, რატომღაც ერთმანნეთან შეჯიბრის და კონკურენციის მიზეზი და საშუალება გახდა …
No comments:
Post a Comment